Dit is de nederlands site over internationale 6 meter jachten
2 gedachten over “Beste bezoeker”
Lang gezocht, door een vriend van mij gevonden.
Bijzonder, en fijn dat er goed voor de Old Salt/Sally gezorgd wordt.
Ik zou haar wel eens willen zien. En ik heb wel wat foto’s (niet heel veel hoor) van het restauratieproces. En ook foto’s van de oorspronkelijke tewaterlating in 1926, uit het archief van De Vries Lentsch.
Wij hebben er heerlijk mee gevaren, maar nadat er kinderen kwamen, die voorin alleen maar hun hoofd stootten, gingen wij erover denken een jacht met meer ruimte te kopen. Niet groter, wat ruimer. Wel klassiek. Het werd een polyester jacht uit 1967, ontworpen door Holman en Pey. Daar hebben wij 30 jaar mee gevaren. Veel avonturen meegemaakt, veel landen bezocht.
Vorig jaar verkocht (regeren is vooruitzien). Ik zeil nu mee. Je moet niet wachten tot je niet meer op zee kunt varen. Wij hebben een flink motorjacht gekocht, een Gillissen Spitsgatkotter. De eerste fase van de refit is deze maand afgerond. Dan gaan we grote tochten maken in Europa.
Wij wonen sinds twee jaar in Zuidland, waar de Old Salt is gerestaureerd, Oude Veerdam 8, 3214 LV.
Dag Gert,
Mooi dat je mij telefonisch tipte om te reageren via deze site
Ik ben steeds weer aangenaam getroffen als mij zoiets overkomt in het wereldje van klassiekers (auto’s, schepen e.d.). Ik vind het wel erg leuk en sympathiek dat ik zo’n telefoon- tip van jou krijg.
Vorig zomerseizoenen ben ik erg druk geweest als eerste instructeur/schipper/gids op een klassiek schip van het type zomp (kun je vinden met de zoekterm Vechtzomp, Dalfsen). Bij het piepkleine haventje van Dalfsen zie ik een motorjacht liggen met de naam Old Salt. Voorzichtig vraag ik aan de eigenaar hoe hij op die naam is gekomen. Na de volgende woorden wist ik het: ”Ik heb vroeger een schip gehad en dat…….” Het was dhr. Richard Brand. Het werd met fotoboeken en kasboeken erbij een hele gezellige avond! Richards echtgenote ontdekte dat de facturen indertijd door zijn moeder werden voldaan (begin jaren ’70) en dat mocht de pret niet drukken!
Ik ben ook gespot door vorige eigenaren Armin en Vera van Ewijk.
Eerst maar eens iets van mijzelf vertellen. Ik beschik, min of meer geordend, over best veel documentatie van de Sally/Old Salt of, zoals zij nu heet Old Salt Sally. Op mijn boekenplank, ongeveer vijftig cm. breedte A4 formaat waarvan 15 strekkende cm facturen maar dit terzijde. Ik heb ook al heel lang een erg oud kajuit jachtje (de Duodecimo; Zie H.C. van Kampen, het boek De Zeilsport) waarmee ik met mijn kleindochtertje vaar, dat voor haar is en waarover ik voor haar een boekje heb geschreven dat in onze toekomst aangevuld wordt.
Juli 2008 koop ik de Old Salt vanuit Strijensas van Bart Farla. Hij zorgt voor de overdracht in Muiden en wij voor de champagne voor als hij een ander schip gevonden heeft. Na twee seizoenen varen en klussen (het schip ziet er redelijk verzorgd uit) begeeft de motor het. De plaats ervan wordt vervangen door een chemisch toilet. Ik besluit om op de toenmalig sterkste elektrische aandrijving over te stappen en die gebruik ik bij havens, sluizen, wachten voor de Ketelbrug, enz. In 2013 blijkt de verlijmde mast van binnenuit te delamineren. Daar is een nieuwe mast voor gemaakt (bij Brasker in Enkhuizen). Verder zeilen wij er best veel mee in weekends en vakanties d.w.z. met z’n tweeën. Thuishaven is de GICOM- werf bij Ketelhaven hoewel we ook een paar seizoenen bij Kroes Botenbouwers tegenover Kampen hebben gelegen omdat we dan samen met meerdere zes- meters konden zeilen. (DISMA). Ik ben wel een liefhebber van dit soort schepen maar echt geen doorgewinterde wedstrijdzeiler. Als de Old Salt Sally daaraan sporadisch deelneemt dan zijn er altijd wel behulpzame (sixpack) bemanningsleden die “echt van wanten weten”. Sterker nog Willemijn (echtgenote) en ik (beide bijna 70 jaar) zeilen met een windje 4-5 niet met het plezier van voorheen.
Het schip is nog steeds gewoon dicht en droog! Dat ik de romp boven de waterlijn dit jaar een goede beurt wilde geven heeft te maken dat er elk jaar meer pitting (blaasjes) in de afdekkende toplaag van het polyester ontstaan. Deze toplaag, dus boven de op het hout aangebrachte polyester, zal verwijderd worden en vervangen door een nieuwe. Vier jaar geleden heb ik dat ook met het dek (met epoxy) gedaan en dat bleek goed.
Dat vervangen van die toplaag ben ik nog niet aan toe gekomen i.v.m. de zorg voor familieleden en ik heb dan ook met de werf (na overweging om het schip te verkopen) overleg gehad het in betere tijden te behandelen en daarna te water te laten.
Met hartelijke groet en dank voor de indertijd door jou en anderen samengestelde geschiedenis/documentatie.
Hartelijke groet,
Christiaan Weijenberg
Lang gezocht, door een vriend van mij gevonden.
Bijzonder, en fijn dat er goed voor de Old Salt/Sally gezorgd wordt.
Ik zou haar wel eens willen zien. En ik heb wel wat foto’s (niet heel veel hoor) van het restauratieproces. En ook foto’s van de oorspronkelijke tewaterlating in 1926, uit het archief van De Vries Lentsch.
Wij hebben er heerlijk mee gevaren, maar nadat er kinderen kwamen, die voorin alleen maar hun hoofd stootten, gingen wij erover denken een jacht met meer ruimte te kopen. Niet groter, wat ruimer. Wel klassiek. Het werd een polyester jacht uit 1967, ontworpen door Holman en Pey. Daar hebben wij 30 jaar mee gevaren. Veel avonturen meegemaakt, veel landen bezocht.
Vorig jaar verkocht (regeren is vooruitzien). Ik zeil nu mee. Je moet niet wachten tot je niet meer op zee kunt varen. Wij hebben een flink motorjacht gekocht, een Gillissen Spitsgatkotter. De eerste fase van de refit is deze maand afgerond. Dan gaan we grote tochten maken in Europa.
Wij wonen sinds twee jaar in Zuidland, waar de Old Salt is gerestaureerd, Oude Veerdam 8, 3214 LV.
Dag Gert,
Mooi dat je mij telefonisch tipte om te reageren via deze site
Ik ben steeds weer aangenaam getroffen als mij zoiets overkomt in het wereldje van klassiekers (auto’s, schepen e.d.). Ik vind het wel erg leuk en sympathiek dat ik zo’n telefoon- tip van jou krijg.
Vorig zomerseizoenen ben ik erg druk geweest als eerste instructeur/schipper/gids op een klassiek schip van het type zomp (kun je vinden met de zoekterm Vechtzomp, Dalfsen). Bij het piepkleine haventje van Dalfsen zie ik een motorjacht liggen met de naam Old Salt. Voorzichtig vraag ik aan de eigenaar hoe hij op die naam is gekomen. Na de volgende woorden wist ik het: ”Ik heb vroeger een schip gehad en dat…….” Het was dhr. Richard Brand. Het werd met fotoboeken en kasboeken erbij een hele gezellige avond! Richards echtgenote ontdekte dat de facturen indertijd door zijn moeder werden voldaan (begin jaren ’70) en dat mocht de pret niet drukken!
Ik ben ook gespot door vorige eigenaren Armin en Vera van Ewijk.
Eerst maar eens iets van mijzelf vertellen. Ik beschik, min of meer geordend, over best veel documentatie van de Sally/Old Salt of, zoals zij nu heet Old Salt Sally. Op mijn boekenplank, ongeveer vijftig cm. breedte A4 formaat waarvan 15 strekkende cm facturen maar dit terzijde. Ik heb ook al heel lang een erg oud kajuit jachtje (de Duodecimo; Zie H.C. van Kampen, het boek De Zeilsport) waarmee ik met mijn kleindochtertje vaar, dat voor haar is en waarover ik voor haar een boekje heb geschreven dat in onze toekomst aangevuld wordt.
Juli 2008 koop ik de Old Salt vanuit Strijensas van Bart Farla. Hij zorgt voor de overdracht in Muiden en wij voor de champagne voor als hij een ander schip gevonden heeft. Na twee seizoenen varen en klussen (het schip ziet er redelijk verzorgd uit) begeeft de motor het. De plaats ervan wordt vervangen door een chemisch toilet. Ik besluit om op de toenmalig sterkste elektrische aandrijving over te stappen en die gebruik ik bij havens, sluizen, wachten voor de Ketelbrug, enz. In 2013 blijkt de verlijmde mast van binnenuit te delamineren. Daar is een nieuwe mast voor gemaakt (bij Brasker in Enkhuizen). Verder zeilen wij er best veel mee in weekends en vakanties d.w.z. met z’n tweeën. Thuishaven is de GICOM- werf bij Ketelhaven hoewel we ook een paar seizoenen bij Kroes Botenbouwers tegenover Kampen hebben gelegen omdat we dan samen met meerdere zes- meters konden zeilen. (DISMA). Ik ben wel een liefhebber van dit soort schepen maar echt geen doorgewinterde wedstrijdzeiler. Als de Old Salt Sally daaraan sporadisch deelneemt dan zijn er altijd wel behulpzame (sixpack) bemanningsleden die “echt van wanten weten”. Sterker nog Willemijn (echtgenote) en ik (beide bijna 70 jaar) zeilen met een windje 4-5 niet met het plezier van voorheen.
Het schip is nog steeds gewoon dicht en droog! Dat ik de romp boven de waterlijn dit jaar een goede beurt wilde geven heeft te maken dat er elk jaar meer pitting (blaasjes) in de afdekkende toplaag van het polyester ontstaan. Deze toplaag, dus boven de op het hout aangebrachte polyester, zal verwijderd worden en vervangen door een nieuwe. Vier jaar geleden heb ik dat ook met het dek (met epoxy) gedaan en dat bleek goed.
Dat vervangen van die toplaag ben ik nog niet aan toe gekomen i.v.m. de zorg voor familieleden en ik heb dan ook met de werf (na overweging om het schip te verkopen) overleg gehad het in betere tijden te behandelen en daarna te water te laten.
Met hartelijke groet en dank voor de indertijd door jou en anderen samengestelde geschiedenis/documentatie.
Hartelijke groet,
Christiaan Weijenberg